วัวอะไรอยู่ในรถ?

เนื้อเรื่อง

วัวอะไรอยู่ในรถ?

... พี่สาวฉันจู่ๆก็ตั้งคำถามกวนๆนี้ขึ้นมาระหว่างที่เรากำลังนั่งรถไปเยี่ยมคุณย่า แต่เนื่องจากคนในบ้านฉันไม่ใคร่พิศวาสกับปัญหาเชาว์สักเท่าใด จึงมีแต่ความเงียบให้เป็นคำตอบ เธอจึงต้องหันกลับไปนั่งตามเดิม เพราะเธอไม่ได้ยินเสียงในใจคน เธอเลยไม่รู้ว่าฉันได้ตะโกนก้องว่า...ฉันรู้คำตอบแล้ว…

ผู้อ่านที่รัก...ฉันอยากเอ่ยถามท่านเช่นกันว่า...วัวอะไรอยู่ในรถ?

สำหรับคำตอบของฉันน่ะหรือ...

...วัวยาช(Voyage) ที่อยู่ในรถซึ่งแล่นไปบนถนนแห่งชีวิตอย่างไรเล่า...

เพราะเราโชคดีอยู่ไม่น้อยที่สมัยนี้เราไม่ต้องเหนื่อยเดินเพื่อข้ามผ่านถนนแห่งชีวิต...ทั้งอลิซโตเติล กาลิเลโอ ไอน์สไตน์ นักบุญมาระโก มัธทิว ลูกา และยอห์น ไบรอัน  เทรซี่ ดร.เวย์น  ไดเออร์ คาริล  ยิบราน วอลแตร์ ดาไลลามะ ขงจื้อ เม่งจื้อ เล่าจื้อ กระทั่งพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่เราเคารพรักยิ่ง รวมไปถึงผู้คนอีกมากมายในหน้าประวัติศาสตร์ที่เอ่ยถึงได้ไม่ถ้วนทั่ว ได้สร้างวิวัฒนาการให้แก่เรา เพื่อให้เราได้ใช้ความสะดวกสบายบนหนทางอันยาวไกลนี้ เพียงแต่ต้องแลกด้วยค่าตอบแทนที่แตกต่างกันไป...หลายคนอาจจ่ายด้วยเงิน หรือบางคนอาจจ่ายด้วยความขวนขวายและเลือดนักสู้ที่ไม่ยอมแพ้ ซึ่งมองๆดูแล้ว ดูเหมือนคนกลุ่มหลังนี้จะสามารถขับรถผ่านไปได้อย่างดีและถึงจุดหมายได้เป็นแน่ แต่เชื่อฉันเถอะ...ไม่มีใครเข้าใจถนนสายนี้ดีนักหรอก... อีกอย่าง ใช่ว่าพวกที่จ่ายด้วยเงินจะหมายถึงพวกที่ไร้กำลังในการฮึดสู้เสียหน่อย

                บนถนนอันไม่แน่นอนนี้ ทุกสิ่งล้วนสามารถเกิดขึ้นได้ กฎฟิสิกส์ทั้งหลายทั้งปวงไม่ใคร่จะทำงานในพื้นที่นี้สักเท่าใด จึงไม่ผิดประหลาดที่จะมีโค้งหักศอกในทางโค้งพื้นลาดหรือแรงเสียดสีบนทางลาดลงที่มากพอจะทำให้เกิดความร้อนจนล้อติดไฟ อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่ใคร่สันทัดในวิชาฟิสิกส์สักเท่าไรจึงไม่ขออธิบายเพิ่มเติมจากนี้ หลายคนก็เลือกขับไปในเส้นทางที่ตนเองคิดว่าน่าจะไปรอด บางคนก็ขับไปตรงๆและตะลุยทุกสิ่งอย่างเบื้องหน้าเพราะหวังว่าระยะทางคงสั้นลง ในขณะที่บางคนเลือกทางอ้อมคดเคี้ยวเพื่อหลีกหนีอุปสรรคเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ยังมีพวกแปลกๆที่ไปในทิศทางที่ไม่เหมือนมนุษย์มนาสักเท่าไหร่ เช่นขุดดินเจาะอุโมงค์ บินร่อนไป ล่องเรือไป...พวกนี้ก็มีถมเถไป ไม่ว่าเราจะขับไปยังไงก็ตามแต่ สักกี่คนที่จะสังเกตเห็นเจ้าวัว(ยาช)ที่นั่งอยู่ข้างหลัง จับจ้องและจดจำทุกสิ่งผ่านดวงตาสีดำรูปอัลมอนด์วาววับ เพราะอย่างนั้นมันจึงไม่มีกระจิตกระใจจะส่งเสียงร้องรบกวนเราสักเท่าไหร่  จนกลายเป็นเราลืมไปว่ามีเพื่อนร่วมทางอยู่ตัวนึงด้วย

                กระทั่งเมื่อไปยังสุดหนทาง (หรือบางคนที่ไม่อาจไปถึงอย่างน่าเศร้า) เราก็จะหันมาและพบกับวัวตัวนั้น เพื่อนร่วมทางหนึ่งเดียวที่เราจะแบ่งปันความสุขได้ ณ ที่นั้น และท่านจะประจักษ์ถึงคุณค่าของมันในทันที ส่วนคุณค่าอะไรนั้น ฉันคงไม่บอกท่านจนหมด เพราะมันจะเป็นการเสียอรรถรสอย่างยิ่งยวด (ออกจะเหมือนการSpoilน่ะ) ไว้ท่านพบเองจะดีกว่า น่าตื่นเต้นน่าประทับใจกว่ามากทีเดียว เอาเป็นว่าฉันขอทิ้งท้ายเพียงคำถามสั้นๆ...

วัวที่อยู่ในรถของท่าน...ท่านเหลียวมองดูมันบ้างก็ดีนะคะ